Bart Moeyaert – Ons idee van lekker

Vlaanderens veelvuldig bekroond schrijver Bart Moeyaert
was te gast bij I Fiamminghi en vertrouwt je zijn impressie toe...

Iemand moet een boek schrijven, zegt Dirk. Het moet Het altaar van de smaak heten en haarfijn ontleden hoe het onze smaakpapillen de laatste jaren is vergaan. We staan er namelijk nauwelijks nog bij stil dat de markt erop gericht is om zoveel mogelijk mensen hetzelfde lekker te laten vinden. Chardonnay, bijvoorbeeld, is een naam die bij zowat iedereen een belletje doet rinkelen, en daardoor heeft Chardonnay de status van lekker gekregen. Dat er voor een glas van die wijn behoorlijk met druiven en smaken wordt gerommeld, is ondertussen volkomen onbelangrijk geworden. Als iets maar lekker is.
 

De zon schijnt over de lange ontbijttafel, en de gasten
die deze week in I Fiamminghi logeren, zitten te genieten,
de koffie is espresso, het versgeperste vruchtensap smaakt...
 

Dirk zou er zich in andere omstandigheden erg over kunnen opwinden, denk ik, maar de zon schijnt over de lange ontbijttafel, en de gasten die deze week in I Fiamminghi logeren, zitten te genieten, dus zwijgt hij. De koffie is espresso, het versgeperste vruchtensap smaakt. Een gast stelt een vraag over de olijfgaard op de helling vlakbij, de olijfgaard waarmee het weidse uitzicht begint, en ineens gaat het gesprek over olijven plukken en over de smaak van olijfolie. En ook over de kwestie of je olie mag proeven als je ermee bakt of braadt.

Het Palazzo

Wat Dirk in het nog ongeschreven boek zou willen lezen, typeert hem, maar het illustreert vooral ook wat hij en Annemie voor ogen hebben bij het uitbouwen van hun chambres d’hôtes. Ze zijn allebei in 1993 als licentiaat toegepaste economische wetenschappen aan Ufsia afgestudeerd. Hun carrière nam een hoge vlucht. Zij gaf als filiaalverantwoordelijke van een bank leiding aan twaalf mensen, hij werd beursspecialist bij een privébank, en met die drukke banen hadden ze comfortabel kunnen leven tot het einde van hun dagen, was het niet dat het verlangen naar het Zuiden er altijd was, en alsmaar meer ging knagen. Ze wilden zich in de Provence vestigen, of de Languedoc, of liever nog naar Italië trekken: Toscane, Umbrië. Van het huis dat ze zochten hadden ze een welbepaald beeld: het stond op een heuvel, het had een toren, het had geschiedenis, en ze zouden er wonen en gasten ontvangen, en zich op die manier verzekeren van een inkomen én van hun gedroomde leven. 

Ze kwamen voor de poort van een erg
bijzonder palazzo te staan. Het huis was
‘te groot, te duur, te mooi voor ons’...

Najaar 2002 zetten ze de grote stap. Die ging niet over één nacht ijs, want zo gemakkelijk gooi je je leven niet om, als je heel veel zekerheden moet loslaten. Als je een droom hebt én een hoofd voor economische wetenschappen, zijn er gelukkig ook twee voeten die je op de grond houden. Ze gingen hun droom achterna, maar waren niet blind. Meer dan vijfhonderd huizen kregen ze in hun zoektocht van een paar maanden voorgeschoteld, meer dan honderdtwintig huizen bezochten ze, tot ze in het kleine dorpje Iano, in de magische driehoek Pisa-Firenze-Siena, voor de poort van een erg bijzonder palazzo kwamen te staan. Het huis was ‘te groot, te duur, te mooi voor ons’, maar tegelijk was het precies wat Dirk en Annemie zochten: er was de heuvel, de toren, de geschiedenis.

Het palazzo is in 1904 gebouwd naar de plannen van een vooraanstaand Romeins architect, Manfredo Manfredi, die — als referentie kan dat tellen — tot vier keer toe de eer had om het Italiaanse paviljoen voor de Wereldtentoonstelling te ontwerpen. Op de gelijkvloerse en de eerste verdieping zijn de oorspronkelijke fresco’s bewaard gebleven, geschilderd zoals het volgens de mode van de jaren tien moest. Guirlandes, krullen, bloemen, en in de hall een medaillon met daarin het portret van een vrouw.

Het huis zag er weelderig uit en werd Villa California genoemd, omdat er in de buurt zeldzame ertsen als onyx en kwik werden gevonden, en het bijgevolg passend leek als je bij de naam aan de weelde van de Nieuwe Wereld zou denken.  De naam heeft er trouwens voor gezorgd dat het palazzo er nog staat, intact als toen. Al was het huis tijdens de Tweede Wereldoorlog een Duits hoofdkwartier, toch besloten de Amerikaanse geallieerden Villa California niet te bombarderen, omdat ze dachten dat er een Amerikaan woonde.

I Fiamminghi

Annemie en Dirk dachten een halfjaar na over wat ze met de villa zouden doen, werkten er een halfjaar intensief in, en openden amper een jaar na aankoop hun I Fiamminghi. Zes suites waarin oud en nieuw elkaar perfect vinden, een aangelegde tuin, een ruim zwembad, en als extra troef: een kilometers breed en ver uitzicht over het Toscane dat we van foto’s kennen.

Het zou mager zijn als de naam I Fiamminghi alleen zou verwijzen naar de herkomst van hun eigenaars. De naam refereert ook aan de kunstenaars die eeuwenlang vanuit de Lage Landen naar Italië trokken om er ervaring op te doen, te werken, te leven. Maar bovenal onderstreept de naam het concept waarmee Dirk en Annemie zich van andere gastenkamers willen onderscheiden. 

Dirk en Annemie genieten er zichtbaar van als hun gasten
na een uitstap voldaan op het terras neerstrijken, van
een glas wijn nippen, de zon zien ondergaan...

De website die I Fiamminghi aan het publiek voorstelt, bestaat alleen in het Nederlands. Dat is een bewuste keuze, want het palazzo moet in de eerste plaats een thuis zijn waar je er als gast niet hoeft mee in te zitten dat een andere gast je niet begrijpt omdat je zijn taal niet of maar gebrekkig spreekt. ‘We wilden ons in de eerste plaats zelf thuisvoelen,’ zegt Dirk. ‘Dat thuisgevoel willen wij nu overbrengen op onze gasten. We zijn natuurlijk blij dat er ook mensen zijn die juist dat thuisgevoel zoeken.’

Alle gasten komen op zaterdagnamiddag aan, leren elkaar op zaterdagavond beter kennen bij een diner — dan ontpopt Annemie zich tot de nieuwe Italiaanse Mamma — en krijgen als toemaatje een inleiding in onder meer de plaatselijke Vernaccia-wijnen, want er is meer in het leven dan Chardonnay. Die eerste avond is belangrijk. De sfeer van het palazzo is er, als vanzelf, maar het zijn de mensen die er een week wonen die er met elkaar een thuis van maken.

Dirk en Annemie genieten er zichtbaar van als hun gasten na een uitstap naar Volterra, San Gimignano of Firenze voldaan op het terras neerstrijken, van een glas wijn nippen, de zon zien ondergaan en elkaar vertellen wat ze vandaag hebben gezien. Het is hun idee van lekker.

Bart Moeyaert
www.bartmoeyaert.com